دستش به دست زینب و میخواست جان دهد            می خواست پیش عمه عمو را صدا زند

می دیــد آمــده ببــرد سهــم خــویش را            بیـگــانه ای که زخــم بر آن آشنــا زنــد

سنگی رسیـد بـوسه به پیشــانی اش دهد            دستی رسیده چنگ به سمت عبــا زنــد 

در بیــن ازدحــام حــرامی و نیــزه دار            درمــانده بود حــرمله تیــرش کجـا زند

از بس که جا نبــود در انبــوه زخـم ها            تیــغی ز تن کشیده و تیــغـی به جـا زند

پــا می زنـنــد راه نـفـس بــنــد آوردنــد            پر می کـنـنـد تا که کمی دست و پـا زند

خـون از شکاف وا شده فــواره می زند            وقتی ز پشت نیــزه کسی بـی هــوا زند

طاقت نــداشت تا که بـبـیـند چه می شود           طاقت نــداشت تا که بمــاند صــدا زنــد

طاقت نداشت تا که...صدای پـدر رسید            پَر بــاز كرد پَـر به ســوی مجـتـبی زند

دستش کشید و هرچه توان داشت می دوید           تیــغــی ولی رسیــد که آن دست را زند